Μια φορά κι ένα καιρό υπήρχε το μεταναστευτικό περιστέρι (passenger pigeon). Ζούσε σε τεράστια σμήνη στη Βόρεια Αμερική. Ένα σμήνος μπορούσε να έχει ένα με δύο χιλιόμετρα πλάτος, εκατοντάδες χιλιόμετρα μήκος και να αποτελείται από εκατοντάδες εκατομμύρια πουλιά. Όταν μετακινούταν έκρυβε τον ήλιο κι έκανε τη μέρα νύχτα. Η περιοχή που χρησιμοποιούσε για φωλιά μπορούσε να έχει έκταση 2.200 τετραγωνικά χιλιόμετρα. Ο συνολικός του πληθυσμός εκτιμάται ότι ήταν 3 με 5 δισεκατομμύρια, όταν οι Ευρωπαίοι ανακάλυψαν την Αμερική. Το 19ο αιώνα το είδος αυτό εξοντώθηκε.
Πώς εξοντώθηκε; Ένα σμήνος περιστεριών χρειαζόταν μεγάλα δάση για να κάνει τις φωλιές του και να μεγαλώσει τα μικρά του. Οι άνθρωποι κατάστρεφαν τα δάση για να κάνουν αγροτικές εκτάσεις κι έτσι εξαφανιζόταν ο φυσικός χώρος των πουλιών.
Το περιστέρι αυτό κυνηγήθηκε μαζικά. Μόλις κάποιος ανακάλυπτε μια αποικία πουλιών, και μιλάμε για εκατομμύρια πουλιά, τα νέα μεταδίδονταν μέσω του τηλεγράφου κι έτσι πολύ γρήγορα έρχονταν οι επαγγελματίες κυνηγοί. Δεκάδες χιλιάδες σκοτώνονταν κάθε μέρα, για μήνες. Ο σιδηρόδρομος μετέφερε τα σκοτωμένα περιστέρια στις αγορές των μεγάλων πόλεων των ΗΠΑ. Ήταν τα φτηνά χάμπουργκερ του 19ου αιώνα. Για πολλούς σκλάβους και φτωχούς ήταν το μοναδικό κρέας που μπορούσαν να φάνε.
Όσα περιστέρια γλίτωναν, ξεκινούσαν άλλη αποικία σε άλλη περιοχή, αλλά πάλι κάποιος σύντομα τα ανακάλυπτε και η σφαγή ξανάρχιζε. Το τελευταίο σμήνος, με πληθυσμό 250.000 πουλιά, εξοντώθηκε το 1896. Ήταν γνωστό ότι αυτό ήταν το τελευταίο σμήνος.
Τα πουλιά αυτά μπορούσαν να επιβιώσουν μόνο μέσα σε μεγάλες ομάδες. Μέσα στο σμήνος, τα μικρά μπορούσαν να μεγαλώσουν με ασφάλεια. Όσα πουλιά κι αν έτρωγαν τα σαρκοφάγα ζώα, ήταν λίγα σε σχέση με το πληθυσμό ενός σμήνους. Όταν ο πληθυσμός τους μειώθηκε, ήταν καταδικασμένα.
Στις αρχές του 20ου αιώνα έπαψαν να υπάρχουν ελεύθερα μεταναστευτικά περιστέρια. Το τελευταίο σκοτώθηκε στις 24 Μαρτίου του 1900. Ένας 14χρονος, ο Πρες Κλέϋ, το πυροβόλησε στην οικογενειακή του φάρμα, κάπου στο Οχάϊο.
Έγιναν προσπάθειες να αναβιώσει το είδος, χρησιμοποιώντας αιχμαλωτισμένα πουλιά. Οι προσπάθειες αυτές απέτυχαν.
Το 1914 πέθανε το τελευταίο σε αιχμαλωσία. Τη φωτογραφία του βλέπετε στην αρχή της δημοσίευσης. Το είχαν ονομάσει Μάρθα και βρισκόταν στο ζωολογικό κήπο του Σινσιννάτι, στο Οχάϊο. Το σώμα της ανήκει στο Ινστιτούτο Σμιθσόνιαν και εκτέθηκε δημόσια για ένα διάστημα, μέσα σε βιτρίνα, με την εξής επιγραφή:
Πώς εξοντώθηκε; Ένα σμήνος περιστεριών χρειαζόταν μεγάλα δάση για να κάνει τις φωλιές του και να μεγαλώσει τα μικρά του. Οι άνθρωποι κατάστρεφαν τα δάση για να κάνουν αγροτικές εκτάσεις κι έτσι εξαφανιζόταν ο φυσικός χώρος των πουλιών.
Το περιστέρι αυτό κυνηγήθηκε μαζικά. Μόλις κάποιος ανακάλυπτε μια αποικία πουλιών, και μιλάμε για εκατομμύρια πουλιά, τα νέα μεταδίδονταν μέσω του τηλεγράφου κι έτσι πολύ γρήγορα έρχονταν οι επαγγελματίες κυνηγοί. Δεκάδες χιλιάδες σκοτώνονταν κάθε μέρα, για μήνες. Ο σιδηρόδρομος μετέφερε τα σκοτωμένα περιστέρια στις αγορές των μεγάλων πόλεων των ΗΠΑ. Ήταν τα φτηνά χάμπουργκερ του 19ου αιώνα. Για πολλούς σκλάβους και φτωχούς ήταν το μοναδικό κρέας που μπορούσαν να φάνε.
Όσα περιστέρια γλίτωναν, ξεκινούσαν άλλη αποικία σε άλλη περιοχή, αλλά πάλι κάποιος σύντομα τα ανακάλυπτε και η σφαγή ξανάρχιζε. Το τελευταίο σμήνος, με πληθυσμό 250.000 πουλιά, εξοντώθηκε το 1896. Ήταν γνωστό ότι αυτό ήταν το τελευταίο σμήνος.
Τα πουλιά αυτά μπορούσαν να επιβιώσουν μόνο μέσα σε μεγάλες ομάδες. Μέσα στο σμήνος, τα μικρά μπορούσαν να μεγαλώσουν με ασφάλεια. Όσα πουλιά κι αν έτρωγαν τα σαρκοφάγα ζώα, ήταν λίγα σε σχέση με το πληθυσμό ενός σμήνους. Όταν ο πληθυσμός τους μειώθηκε, ήταν καταδικασμένα.
Στις αρχές του 20ου αιώνα έπαψαν να υπάρχουν ελεύθερα μεταναστευτικά περιστέρια. Το τελευταίο σκοτώθηκε στις 24 Μαρτίου του 1900. Ένας 14χρονος, ο Πρες Κλέϋ, το πυροβόλησε στην οικογενειακή του φάρμα, κάπου στο Οχάϊο.
Έγιναν προσπάθειες να αναβιώσει το είδος, χρησιμοποιώντας αιχμαλωτισμένα πουλιά. Οι προσπάθειες αυτές απέτυχαν.
Το 1914 πέθανε το τελευταίο σε αιχμαλωσία. Τη φωτογραφία του βλέπετε στην αρχή της δημοσίευσης. Το είχαν ονομάσει Μάρθα και βρισκόταν στο ζωολογικό κήπο του Σινσιννάτι, στο Οχάϊο. Το σώμα της ανήκει στο Ινστιτούτο Σμιθσόνιαν και εκτέθηκε δημόσια για ένα διάστημα, μέσα σε βιτρίνα, με την εξής επιγραφή:
MARTHA
Last of her species, died at 1 p.m.,
1 September 1914, age 29, in the
Cincinnati Zoological Garden.
EXTINCT
ΜΑΡΘΑ
Τελευταία του είδους της, πέθανε στη 1 μ.μ.
1 Σεπτεμβρίου 1914, ηλικία 29, στο
Ζωολογικό Κήπο του Σινσιννάτι
ΕΞΑΦΑΝΙΣΜΕΝΟ
The Extinction Website - Species Info - Passenger PigeonLast of her species, died at 1 p.m.,
1 September 1914, age 29, in the
Cincinnati Zoological Garden.
EXTINCT
ΜΑΡΘΑ
Τελευταία του είδους της, πέθανε στη 1 μ.μ.
1 Σεπτεμβρίου 1914, ηλικία 29, στο
Ζωολογικό Κήπο του Σινσιννάτι
ΕΞΑΦΑΝΙΣΜΕΝΟ
